Καλοί τρόποι στο χὠρο εργασίας: μπορούν να υπάρξουν;

         Για τους περισσότερους ανθρώπους η δουλειά είναι ένας τρόπος για να βγάζουν τα ως προς το ζην, για να καταφέρνουν να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους. Για πολλούς άλλους η δουλειά διαμορφώνει  το «εγώ» τους, την προσωπικότητά τους, καθορίζοντας αυτό που ονομάζουμε «κοινωνικὀ status» και δίνει την αίσθηση της προσωπικής ολοκλήρωσης.

       Οι γυναίκες τις τελευταίες δεκαετίες του 20^ου και τις πρώτες του 21oυ αιώνα αναλαμβάνουν όλο και υψηλότερες θέσεις ευθύνης (μέχρι του να έχουμε την πρώτη υποψήφια γυναίκα για Πρόεδρο των ΗΠΑ, την Χίλαρι Κλίντον), αλλά ταυτόχρονα ο γυναικείος πληθυσμός είναι αυτός που παρουσιάζει και τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας, ανασφάλιστης  και περιστασιακής εργασίας. Δεν είναι του παρόντος μια κοινωνιολογική και οικονομική προσέγγιση του θέματος. Μια γυναίκα, είτε είναι CEO (ανώτερο στέλεχος) μιας εταιρίας, είτε αυτοαπασχολούμενη, είτε υπάλληλος θα πρέπει, κατά τη γνώμη μας να αφήσει το γυναικείο στίγμα της στο χώρο εργασίας της, όποιος κι αν είναι αυτός.

        Πολύ συχνά λέγεται ότι μια γυναίκα για να επιβιώσει στον εργασιακό της χώρο, και πολύ περισσότερο να αναδειχθεί σε ανώτερες θέσεις, θα πρέπει να αποδειχτεί πολύ καλύτερη από τους καλύτερους άντρες συναδέλφους της.  Σε μια αγορά εργασίας που οι κανόνες της έχουν  καθοριστεί από τους άντρες πολύ πριν οι γυναίκες συμμετέχουν σ’αυτή μαζικά (πίσω, δηλαδή, στη βιομηχανική επανάσταση και ως τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο) και δεν επιβραβεύουν τόσο το ενδιαφέρον και το σεβασμό για το συνάδελφο και  τη συνεργασία, αντίθετα θεωρούν ότι αυτές οι συμπεριφορές υπονομεύουν μια επιτυχημένη καριέρα, που θα πρέπει απεναντίας να στηρίζεται στον ανταγωνισμό (και όχι πάντα στον καλώς εννοούμενο), μια γυναίκα μια κυρία) θα πρέπει να κάνει τη διαφορά.

     Σαφώς και ένας χώρος εργασίας συνίσταται από διαφορετικές προσωπικότητες, από ιεραρχίες, από ανταγωνισμό (καλώς και κακώς εννοούμενο) και συγκρούσεις, αλλά και από φυσική έλξη για συναδέλφους του άλλου φύλου. Πώς θα διαχειριστεί μια κυρία όλα αυτά με έναν ξεχωριστό τρόπο, χωρίς να οξύνει τις καταστάσεις, (επιβαρύνοντας έτσι την ψυχοσύνθεσή της) και διατηρώντας τη θυληκότητά της; 

 

     

      Η θετική στάση στο χώρο εργασίας δεν έχει να κάνει τόσο με τη χρήση έντονου μέικ απ ή φανταχτερών ρούχων (ή ακόμα περισσότερο προκλητικών), αλλά με τη συμπεριφορά μας σε αυτόν. Υπάρχει μια εργασιακή ηθική που χρειάζεται να τηρούμε, ενώ ταυτόχρονα διακατεχόμαστε από ετοιμότητα για τις προκλήσεις του εργασιακού μας χώρου, κυρίως επειδή είμαστε σίγουρες για τις ικανότητές μας και το τι μπορούμε να πετύχουμε. Δείχνουμε ομαδικότητα και πνεύμα συνεργασίας. Αυτό προϋποθέτει την τοποθέτηση του κοινού καλού της εταιρείας, της επιχείρησης, της υπηρεσίας (δημόσιας ή ιδιωτικής) που εργαζόμαστε λίγο πιο πάνω από τη δική μας εξέλιξη. Δεν είμαστε ποτέ τέλειες στη δουλειά μας. Κανένας δεν είναι. Πάντα υπάρχουν εμπειρότεροι συνάδελφοι από μας, τους οποίους χρειάζεται ο εργασιακός χώρος, αλλά και εμείς για να βελτιωθούμε. Εμείς, όμως, προσπαθούμε πάντα να βάζουμε «ψηλά τον πήχη».

 

·        Οι καλοί τρόποι είναι καλοί τρόποι οπουδήποτε κι αν βρισκόμαστε: επομένως και στο χώρο εργασίας.

•   Η εργασία δεν κοινωνική εκδήλωση: είναι βασικό να διατηρούνται τα επαγγελματικά όρια.

•   Δεν υπάρχει χώρος για υπερφίαλες προσωπικότητες στο χώρο εργασίας (είμαστε στο «εμείς», όχι στο –τεράστιο- «εγώ»).

•  Η ομαδικότητα (όπως και στον αθλητισμό) φέρνει τα θετικά αποτελέσματα.

•  Δεν είναι απαραίτητο να συμπαθούμε όλους όσους βρίσκονται στον ίδιο εργασιακό χώρο με εμάς. Δεν χρειάζεται, όμως, ποτέ να το μάθουν!

• Διατηρούμε τον αυτοσεβασμό μας και διεκδικούμε όσα θεωρούμε ότι μας αξίζουν. Ταυτόχρονα, μπορούμε να διακρίνουμε πότε δεν καλυπτόμαστε πλέον και να αποχωρίσουμε από μια δουλειά με ευγνωμοσύνη.

"Ναι" και " Όχι" μιας Κυρίας

"Η Κυρία με τα άσπρα" Νικηφόρος Λύτρας

ΝΑΙ	ΟΧΙ
Φτάνει εγκαίρως στα ραντεβού της	Δεν αντιδρά στην αδικία
Στέλνει ευχαριστήρια e-mails ή κάρτες	Βρίζει μπροστά σε παιδιά
Αυτοσαρκάζεται	Προδίδει την εμπιστοσύνη ενός φίλου ή συντρόφου
Γνωρίζει να δεξιώνεται και να δέχεται προσκλήσεις	Βάζει μέικ απ και φτιάχνεται στο τραπέζι
Ανακυκλώνει και ξαναχρησιμοποιεί	Κουτσομπολεύει
Είναι ειλικρινής με τον εαυτό της	Χάνει την ψυχραιμία της και φωνάζει
Αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους γύρω της	Παίρνει τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά
Ξέρει πώς και πότε να φλερτάρει	Βγαίνει ραντεβού με τον πρώην της καλύτερης φίλης της
Έχει στυλ	Θεωρεί ότι αποτελεί το κέντρο του κόσμου

Χρόνια πολλά!

Καλές γιορτές με χαρούμενη διάθεση!

Το λευκό (αντρικό) πουκάμισο

 


 

 Συνήθως το "κλέβουμε" από τη ντουλάπα του "καλού μας", για να είναι πιο αυθεντικό!

 Πάνω του είναι πεντακάθαρο, συντηρητικό και "ατσαλάκωτο". Πάνω σε μια γυναίκα, όμως, όταν μάλιστα σε κάποια σημεία τσαλακώνει λόγω μεγέθους, αφήνει  "υπόνοιες" για το τί προηγήθηκε. Για το λόγο αυτό, όταν βλέπουμε μια γυναίκα να φοράει ένα αυθεντικό αντρικό λευκό πουκάμισο, μπορεί να "ζηλέψουμε" και λίγο! Έτσι, αν δεν το "κλέψουμε", φροντίζουμε να το αγοράσουμε κάπως ευρύχωρο, για να είναι όσο πιο κοντά στην αυθεντική του βερσιόν.

                             "Τα λευκά" σημεία

•  Διαλέγουμε ένα κοντά στα αντρικά πρότυπα. Είναι πιο chic.

•  Προσέχουμε τα κουμπιά: όχι περίτεχνα, χρωματιστά ή οτισήποτε άλλο. Καλό είναι να διαλέξουμε πουκάμισο με κοκάλινα κουμπιά που είναι ραμμένα χιαστί με χοντρή βαμβακερή κλωστή. Η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά!

•  Οι επιλογές μας περιορίζονται στα βαμβακερά ή τα λινά: βασικές και κλασικές.

                               

 





                                                     Πώς το φοράμε 

• Ταιριάζει πολύ ωραία με φούστες σε γραμμή Α.
• Κλασικός συνδυασμός με τζιν παντελόνι (που έχει καλή εφαρμογή πάνω μας).
• Για βραδινή εμφάνιση με μαύρο κοστούμι σε αντρική γραμμή (ή σμόκιν και μανικετόκουμπα) ή με φούστα από πολυτελές ύφασμα (και χωρίς στηθόδεσμο, μόνο αν μπορούμε να το υποστηρίξουμε).
• Δεμένο κόμπο στη μέση το καλοκαίρι ή με μακριά δερμάτινη μαύρη φούστα.

1953: Audrey Hepburn στην ταινία "Roman Holiday"

1990:  Julia Roberts στην ταινία "Pretty Woman"

1994: Uma Thurman στην ταινία "Pulp Fiction"

1998: Sharon Stone στην 70η απονομή των Όσκαρ

Πουκάμισο: Massimmo Dutti, Φούστα: Philly, Yumi
Παπούτσια: Marco Tozzi
(Τα ρούχα ανήκουν στην προσωπική μου γκαρνταρόμπα και δεν προέρχονται από διαφημιστική ενέργεια)

Οι φίλοι

       Όταν ξεκίνησα το blog και την αντίστοιχη σελίδα στο facebook, "προσκάλεσα τους φίλους μου" να το αποδεχτούν και να δηλώσουν ότι τους αρέσει (Παρεμπιπτόντως, σας ευχαριστώ για την ανταπόκριση! Ήταν συγκινητική!).  Σήμερα, στην εποχή των social media, των διαδυκτιακών μέσων επικοινωνίας η έννοια του "φίλου" ίσως και να έχει αλλάξει κάπως περιεχόμενο. "Φίλος" είναι κάποιος που του αρέσει ή δεν του αρέσει κάτι που "ανεβάζεις" σε μια ψηφιακή πλατφόρμα, μοιράζεται ίσως μαζί σου σκέψεις, φωτογραφίες, εικόνες, αστεία, σε προσκαλεί να γνωρίσεις κι άλλους "φίλους", αλλά (πάντα υπάρχει αυτό το αλλά) ο καθένας από τον υπολογιστή του. Σε δύσκολες στιγμές ή ακόμα και στις χαρές σου δε θα είναι δίπλα σου, δια ζώσης: θα τσεκάρει μια λυπημένη ή χαμογελαστή φατσούλα αντίστοιχα, ένδειξη συμπάθειας.

    Ο φίλος (είτε ένας είτε πολλοί ) θέλει χρόνο. Ίσως γι'αυτό στην εποχή μας επιλέγουμε την εύκολη και αδάπανη από πλευράς χρόνου διαδυκτιακή φιλία. "Ο φίλος είναι ο άλλος σου εαυτός" έλεγε ο φιλόσοφος Ζήνων. Με το φίλο σου αισθάνεσαι όπως και στο σπίτι σου: ασφαλής και άνετος. Ο φίλος σε συμπληρώνει, αλλά και σε διορθώνει. Μια φιλία μπορεί να διαρκέσει πιθανόν για πάντα, σίγουρα περισσότερο από έναν έρωτα! Γι'αυτό είναι και πολύτιμη.

   Αυτή την σπάνια αξία του αισθήματος αυτού και της ιδιαίτερης σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα στα άτομα χρειάζεται να την εκτιμήσουμε περισσότερο στην εποχή μας. Δεν μπορούμε να θεωρούμε τους φίλους μας δεδομένους. Όσο μεγαλώνουμε θεωρούμε, δυστυχώς, πολλά πράγματα δεδομένα. Όταν ήμαστε παιδιά και αποκτούσαμε τους πρώτους φίλους στη γειτονιά ή στο σχολείο, "κοπιάζαμε" γι'αυτούς: να τους κερδίσουμε, να τους διατηρήσουμε, να μας αποδέχονται, να μας παίζουν και να μας καλούν στα πάρτυ.Δυστυχώς δε συμβαίνει το ίδιο και σήμερα. Οι προσωπικές, οικογενειακές και επαγγελματικές μας υποχρεώσεις προέχουν και αμελούμε, έτσι, τους φίλους μας: ένα like στο facebook υποδηλώνει ότι τους σκεφτόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να τους μιλήσουμε.

  Αν θέλουμε να ξεχωρίζουμε και να διακρινόμαστε για ην ευγένεια και τους καλούς μας τρόπους, η φιλία είναι ένας τομέας που πρέπει να εστιάσουμε. Το να περιμένουμε μόνο από τους φίλους μας δεν είναι αρκετό. Θα πρέπει να δίνουμε όσα περιμένουμε να μας ανταποδώσουν (κι ακόμα περισσότερα, θα έλεγα). Προσφέροντας πίστη, ελικρίνεια, εμπιστοσύνη, αποδοχή, υποστήριξη, κατανόηση και συπάθεια για τα αισθήματα του φίλου μας, νομίζω ότι μπορεί να μας χαρακτηρίσει ως αξιόλογους φίλους και ως κάποιους που αξίζουμε τη φιλία των άλλλων.

      Σε επόμενες αναρτήσεις θα δούμε πιο αναλυτικά τις πτυχές τις φιλίας και θα θίξουμε κι άλλα ζητήματα π.χ. μπορούμε να δανείζουμε συνεχώς χρήματα στους φίλους μας, ή ποιος πρέπει να κερνάει όταν βγαίνουμε, ή τι γίνεται με τους πρώην των καλύτρων φιλενάδων μας (έχουμε δικαιώματα επάνω τους);

   Μέχρι τότε μπορείτε να σημειώσετε ποια είναι κατά τη γνώμη σας τα χαρακτηριστικά του καλού φίλου.

Το στυλ

 Το στυλ είναι τόσο σημαντικό όσο και οι καλοί τρόποι για κάποιον. Είναι ο τέλειος συνδυασμός των ρούχων και του "αέρα" με τον οποίο τα φοράει. Για μια κυρία, πάνω απ'όλα είναι να δείχνει με οτιδήποτε φοράει ανεπιτήδευτη και γεμάτη χάρη και αυτοπεποίθεση. Αυτό που συχνά ακούμε "τα ρούχα τα φοράμε, δε μας φοράνε" θα μπορούσε να αποτελέσει και έναν ορισμό του στυλ.

   Η Miuccia Prada, της γνωστής επώνυμης φίρμας, λέει χαρακτηριστικά: "Παρόλο που τα ρούχα σου μπορεί να μην τα θεωρείς τόσο σημαντικό σου κομμάτι, είναι το πρώτο πράγμα που βλέπουν οι άλλοι πάνω σου". Το να ντύνεται κάποιος με ένα προσωπικό, ιδιαίτερο στυλ, αποδεικνύει ότι έχει δυνατή προσωπικότητα και είναι σίγουρος για τον εαυτό του.

    Για μια κυρία το στυλ είναι η έκφραση της προσωπικότητάς της και αυτό που την διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους. Παράδειγμα, η Audrey Hepburn, την οποία όλοι αγάπησαν για το κοντό της κούρεμα και τα κάπρι παντελόνι που φορούσε. Ενώ το υπόλοιπο Χόλιγουντ μπορεί να έλαμπε από τα γκλίτερ και τα στρας, αυτή ξεχώριζε μέσα στο "μικρό μαύρο φόρεμά" της και από τις πέρλες της. Δεν βλέπουμε τόσο τα  ρούχα της, όσο την ίδια. 

 

 

   Το στυλ μιας κυρίας είναι τόσο ξεχωριστό, όσο και η ίδια. Δεν έχει να κάνει με το πόσα χρήματα ξοδεύει για τα ρούχα της και τα αξεσουάρ της, αλλά τι ακριβώς επιλέγει να φορέσει και πώς. Είναι η κυρία που φοράει τα ρούχα και όχι τα ρούχα την κυρία.

   Γνωρίζει επίσης, ότι το να διαθέτει στυλ της δίνει δύναμη. "Είναι μια πανοπλία", όπως είπε και η ηθοποιός Sandra Bullock, "που σε βοηθάει να βιώσεις και να εκφράσεις ακριβώς το συναίσθημα που νιώθεις μια συγκεκριμένη στιγμή". 

   Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι περίπλοκη. Μια κυρία το γνωρίζει αυτό και θέλει να τη ζήσει με στυλ (και χιούμορ θα πρόσθετα). Από το να πονοκεφαλιάζει κάθε μέρα στο να απαντήσει στο ερώτημα "τι να φορέσω πάλι σήμερα;", αντιμετωπίζει το καθημερινό ντύσιμο σαν μία πρόκληση του να δείξει τη δημιουργική πλευρά του εαυτού της. Και επειδή σήμερα οι επιλογές της δεν περιορίζονται μόνο στο "φούστα - μπλούζα" ή στις αθλητικές φόρμες "δια κάθε περίστασιν", μπορεί να πειραματιστεί και να ανακαλύψει καινούριες πλευρές της που θα ήθελε να τις εξωτερικεύσει. Πάντα όμως, με ένα "στυλιστικό αέρα".

   Ένα κομμάτι αυτού του ιστολογίου θα είναι αφιερωμένο στα ρούχα και την εξωτερική μας εμφάνιση και το πώς μπορούμε να τα εκμεταλλευτούμε, ώστε να εκφράσουμε τον καλύτερό μας εαυτό μέσα από αυτά, να αποφύγουμε τα στυλιστικά λάθη και να νιώσουμε άνετα. Επειδή πιστεύω περισσότρο με τα χρόνια ότι "ουκ εν τω πολλώ το ευ",  θα προσπαθήσω να δείξω πώς μπορούμε να καταφέρουμε όλα τα παραπάνω  με μια όσο το δυνατό πιο μινιμαλιστική γκαρνταρόμπα, αφού και οι καιροί της κρίσης το απαιτούν και ... είπαμε, "δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο".

 

"Ευχαριστὠ" και "Παρακαλώ": οι αγαπημένες λέξεις ενός ευγενικού ανθρώπου

        Είναι πολύ εύκολο σ' αυτόν τον εγωιστικό κόσμο που ζούμε, όπου συνήθως δε βλέπουμε παρά μόνο τον εαυτό μας  και τον πολύ στενό μας οικογενειακό μας κύκλο, να προσπερνάμε ανθρώπους που διευκολύνουν την καθημερινότητά μας και παρόλαυτα, τους θεωρούμε δεδομένους. Μιλάω για ανθρώπους που μπορεί να συναντάμε κάθε μέρα, κι όμως να μην τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία: τον υπάλληλο στην καφετέρια απ' όπου αγοράζουμε καφέ ή τον καφετζή που μας τον φέρνει στο γραφείο. Τον κουλουρτζή από τον οποίο αγοράζουμε συνήθως το πρωινό μας κολατσιό (κουλούρι Θεσσαλονίκης κατά προτιμήση!) ή τον υπάλληλο που διεκπαιραιώνει τα μικροθελήματα και τις εξωτερικές δουλειές στο γραφείο μας. 

      Το να θεωρούμε τους άλλους δεδομένους, αν και πολύ συνηθισμένο, δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να μας χαρακτηρίζει. Αντίθετα, οι προσπάθειες που κάνει ο καθένας από μας, από το πόστο του, θα πρέπει να αναγνωρίζονται. Για το λόγο αυτό, με κάθε άνρθωπο που γνωριζόμαστε και ερχόμαστε σε επαφή, ιδιαίτερα καθημερινή, προσπαθούμε να είμαστε ευγενικοί και σκεφτόμαστε την (μεγάλη ή μικρή) προσφορά του καθενός στην καθημερινή συμβίωση και πραγματικότητα. Θεωρούμε ότι η αναγνώριση αυτή θα γίνει και από τους άλλους στο πρόσωπό μας, για αυτό που οι ίδιοι εμείς προσφέρπυμε από τη θέση που βρισκόμαστε.

    Με το "ευχαριστώ" και το "παρακαλώ" μπορούμε να υπερβάλλουμε. Κανείς ποτέ δεν παρεξηγήθηκε από τις λέξεις αυτές, ακόμα κι αν επαναλαμβάνονται. Αντίθετα, αισθάνεται πολύ όμορφα. Αισθάνεται ότι κάποιος αναγνωρίζει την προσπάθειά του, τη δουλειά του, το χρόνο που αφιέρωσε για να κάνει κάτι.  Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο (ή αν φαίνεται, αξίζει η προσπάθεια και η επιμονή) να αρχίζουμε ή να τελειώνουμε  την κάθε φράση μας με ένα "παρακαλώ" ή "σας/σε παρακαλώ" αντί του απλού "θα ήθελα".  Δεν κοστίζει τίποτε παραπάνω απ'ότι το χρόνο που χρειάζεται για να προφερθεί από τα χείλη μας και έχει ως αντάλλαγμα, συνήθως, ένα βλέμμα ικανοποίησης από αυτόν που το δέχεται, ακόμα και ένα χαμόγελο ανταπόδοσης, που αξίζει πολλά.