Το στυλ

 Το στυλ είναι τόσο σημαντικό όσο και οι καλοί τρόποι για κάποιον. Είναι ο τέλειος συνδυασμός των ρούχων και του "αέρα" με τον οποίο τα φοράει. Για μια κυρία, πάνω απ'όλα είναι να δείχνει με οτιδήποτε φοράει ανεπιτήδευτη και γεμάτη χάρη και αυτοπεποίθεση. Αυτό που συχνά ακούμε "τα ρούχα τα φοράμε, δε μας φοράνε" θα μπορούσε να αποτελέσει και έναν ορισμό του στυλ.

   Η Miuccia Prada, της γνωστής επώνυμης φίρμας, λέει χαρακτηριστικά: "Παρόλο που τα ρούχα σου μπορεί να μην τα θεωρείς τόσο σημαντικό σου κομμάτι, είναι το πρώτο πράγμα που βλέπουν οι άλλοι πάνω σου". Το να ντύνεται κάποιος με ένα προσωπικό, ιδιαίτερο στυλ, αποδεικνύει ότι έχει δυνατή προσωπικότητα και είναι σίγουρος για τον εαυτό του.

    Για μια κυρία το στυλ είναι η έκφραση της προσωπικότητάς της και αυτό που την διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους. Παράδειγμα, η Audrey Hepburn, την οποία όλοι αγάπησαν για το κοντό της κούρεμα και τα κάπρι παντελόνι που φορούσε. Ενώ το υπόλοιπο Χόλιγουντ μπορεί να έλαμπε από τα γκλίτερ και τα στρας, αυτή ξεχώριζε μέσα στο "μικρό μαύρο φόρεμά" της και από τις πέρλες της. Δεν βλέπουμε τόσο τα  ρούχα της, όσο την ίδια. 

 

 

   Το στυλ μιας κυρίας είναι τόσο ξεχωριστό, όσο και η ίδια. Δεν έχει να κάνει με το πόσα χρήματα ξοδεύει για τα ρούχα της και τα αξεσουάρ της, αλλά τι ακριβώς επιλέγει να φορέσει και πώς. Είναι η κυρία που φοράει τα ρούχα και όχι τα ρούχα την κυρία.

   Γνωρίζει επίσης, ότι το να διαθέτει στυλ της δίνει δύναμη. "Είναι μια πανοπλία", όπως είπε και η ηθοποιός Sandra Bullock, "που σε βοηθάει να βιώσεις και να εκφράσεις ακριβώς το συναίσθημα που νιώθεις μια συγκεκριμένη στιγμή". 

   Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι περίπλοκη. Μια κυρία το γνωρίζει αυτό και θέλει να τη ζήσει με στυλ (και χιούμορ θα πρόσθετα). Από το να πονοκεφαλιάζει κάθε μέρα στο να απαντήσει στο ερώτημα "τι να φορέσω πάλι σήμερα;", αντιμετωπίζει το καθημερινό ντύσιμο σαν μία πρόκληση του να δείξει τη δημιουργική πλευρά του εαυτού της. Και επειδή σήμερα οι επιλογές της δεν περιορίζονται μόνο στο "φούστα - μπλούζα" ή στις αθλητικές φόρμες "δια κάθε περίστασιν", μπορεί να πειραματιστεί και να ανακαλύψει καινούριες πλευρές της που θα ήθελε να τις εξωτερικεύσει. Πάντα όμως, με ένα "στυλιστικό αέρα".

   Ένα κομμάτι αυτού του ιστολογίου θα είναι αφιερωμένο στα ρούχα και την εξωτερική μας εμφάνιση και το πώς μπορούμε να τα εκμεταλλευτούμε, ώστε να εκφράσουμε τον καλύτερό μας εαυτό μέσα από αυτά, να αποφύγουμε τα στυλιστικά λάθη και να νιώσουμε άνετα. Επειδή πιστεύω περισσότρο με τα χρόνια ότι "ουκ εν τω πολλώ το ευ",  θα προσπαθήσω να δείξω πώς μπορούμε να καταφέρουμε όλα τα παραπάνω  με μια όσο το δυνατό πιο μινιμαλιστική γκαρνταρόμπα, αφού και οι καιροί της κρίσης το απαιτούν και ... είπαμε, "δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο".

 

"Ευχαριστὠ" και "Παρακαλώ": οι αγαπημένες λέξεις ενός ευγενικού ανθρώπου

        Είναι πολύ εύκολο σ' αυτόν τον εγωιστικό κόσμο που ζούμε, όπου συνήθως δε βλέπουμε παρά μόνο τον εαυτό μας  και τον πολύ στενό μας οικογενειακό μας κύκλο, να προσπερνάμε ανθρώπους που διευκολύνουν την καθημερινότητά μας και παρόλαυτα, τους θεωρούμε δεδομένους. Μιλάω για ανθρώπους που μπορεί να συναντάμε κάθε μέρα, κι όμως να μην τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία: τον υπάλληλο στην καφετέρια απ' όπου αγοράζουμε καφέ ή τον καφετζή που μας τον φέρνει στο γραφείο. Τον κουλουρτζή από τον οποίο αγοράζουμε συνήθως το πρωινό μας κολατσιό (κουλούρι Θεσσαλονίκης κατά προτιμήση!) ή τον υπάλληλο που διεκπαιραιώνει τα μικροθελήματα και τις εξωτερικές δουλειές στο γραφείο μας. 

      Το να θεωρούμε τους άλλους δεδομένους, αν και πολύ συνηθισμένο, δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να μας χαρακτηρίζει. Αντίθετα, οι προσπάθειες που κάνει ο καθένας από μας, από το πόστο του, θα πρέπει να αναγνωρίζονται. Για το λόγο αυτό, με κάθε άνρθωπο που γνωριζόμαστε και ερχόμαστε σε επαφή, ιδιαίτερα καθημερινή, προσπαθούμε να είμαστε ευγενικοί και σκεφτόμαστε την (μεγάλη ή μικρή) προσφορά του καθενός στην καθημερινή συμβίωση και πραγματικότητα. Θεωρούμε ότι η αναγνώριση αυτή θα γίνει και από τους άλλους στο πρόσωπό μας, για αυτό που οι ίδιοι εμείς προσφέρπυμε από τη θέση που βρισκόμαστε.

    Με το "ευχαριστώ" και το "παρακαλώ" μπορούμε να υπερβάλλουμε. Κανείς ποτέ δεν παρεξηγήθηκε από τις λέξεις αυτές, ακόμα κι αν επαναλαμβάνονται. Αντίθετα, αισθάνεται πολύ όμορφα. Αισθάνεται ότι κάποιος αναγνωρίζει την προσπάθειά του, τη δουλειά του, το χρόνο που αφιέρωσε για να κάνει κάτι.  Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο (ή αν φαίνεται, αξίζει η προσπάθεια και η επιμονή) να αρχίζουμε ή να τελειώνουμε  την κάθε φράση μας με ένα "παρακαλώ" ή "σας/σε παρακαλώ" αντί του απλού "θα ήθελα".  Δεν κοστίζει τίποτε παραπάνω απ'ότι το χρόνο που χρειάζεται για να προφερθεί από τα χείλη μας και έχει ως αντάλλαγμα, συνήθως, ένα βλέμμα ικανοποίησης από αυτόν που το δέχεται, ακόμα και ένα χαμόγελο ανταπόδοσης, που αξίζει πολλά.

Το πορτρέτο της σύγχρονης κυρίας

     Τί κάνει μία γυναίκα "κυρία"; "Κυρία" γεννιέσαι ή γίνεσαι; Σύμφωνα με τη Σιμόν ντε Μποβουάρ, μια γυναίκα δε γεννιέται, αλλά γίνεται, εννοώντας ότι το κοινωνικό περιβάλλον είναι αυτό που καθορίζει, εν πολλοίς, τους ρόλους των δύο φύλων. Το κοινωνικό περιβάλλον σήμερα επιβάλλει πολλαπλούς ρόλους στη γυναίκα: της σπουδάστριας, της εργαζόμενης, της συντρόφου, της συζύγου, της μητέρας, της φίλης και για τις περισσότερες σύγχρονες γυναίκες το συνδυασμό όλων (ναι, όλων) των παραπάνω. 

    Ταυτόχρονα, αν θέσει κανείς το ίδιο ερώτημα σε ένα ευρύ κοινό, οι απαντήσεις θα περιλαμβάνουν  χαρακτηρισμούς όπως, η ευγένεια, η χάρη, το χιούμορ, το στυλ, η αυτοπεποίθηση και η αυτογνωσία. "Κυρία", επομένως, για αρκετούς είναι αυτή που διαθέτει μία (ή όλες) τις παραπάνω κοινωνικές θέσεις, ενώ παράλληλα, διακρίνεται για ένα (ή όλα) τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά. 

    Υπάρχει τέτοιο πλάσμα στον πλανήτη γη; Είναι εφικτό να υπάρξει; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά "όχι". Μια κυρία όμως, γνωρίζει ότι δεν μπορεί να είναι τέλεια σε όλα. Ότι η τελειότητα είναι ανέφικτη. Είναι ιδιαίτερο, παρόλαυτα, γνώρισμά της ότι, αν και πολλές φορές οι στόχοι  και τα όνειρά της μοιάζουν άπιαστα, η συνειδητοποίηση αυτού και μόνο του γεγονότος. Το ότι δεν έχει αυταπάτες, δηλαδή.

     Κυρία δε γίνεσαι μόνο με το να ξέρεις τί πρέπει να φορέσεις σε κάθε περίσταση, ώστε να την τιμήσεις με την παρουσία σου (αν και απαραίτητο), ή με το να μιλάς και να συμπεριφέρεσαι κόσμια στους δημόσιους χώρους (εκ των ων ουκ άνευ), ή να ξέρεις να χειρίζεσαι κατάλληλα το λόγο, πάντα με ευγένεια, ανάλογα με το σε ποιον απευθύνεσαι, κυρία γίνεσαι όταν συνειδητοποιήσεις ποια είναι η θέση σου στον περίγυρό σου και τον λαμβάνεις σοβαρά υπόψιν σου. Όταν δεν ενεργείς σαν να είσαι το κέντρο του κόσμου, αλλά μειώνεις τον εγωισμό σου και αυξάνεις τη σημασία που παίζουν οι άλλοι στο δικό σου κόσμο.

    Αυτό για να τα πετύχει κανείς δε χρειάζεται να έχει πτυχίο ή μεταπτυχιακό από το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο. Αρκούν μερικά απλά πράγματα, όπως το να πει "ευχαριστώ" ή "παρακαλώ" όταν αγοράζει έναν καφέ σε πακέτο, ή να ξαναγεμίζει με χαρτί το φωτοτυπικό μηχάνημα που μόλις έχει χρησιμοποιήσει, ή να βγει από το χώρο εργασίας για να μιλήσει στο κινητό, δίχνοντας σεβασμό σε όσους δουλεύουν. Αν και στην πολύβοη καθημερινότητά μας τέτοιου είδους κινήσεις τις προσπερνάμε εύκολα (δυστυχώς κάποιοι ηθελημένα), αυτές είναι που κάνουν μια κυρία να διακρίνεται από το πλήθος. Η επιμονή σε τέτοιες χειρονομίες είναι που από γυναίκα σε "προβιβάζουν" σε κυρία.

    Επομένως, είναι θέμα προσωπικής επιλογής το να είναι κάποια κυρία. Είναι θέμα αυτοπεποίθησης και συμφιλίωσης με τον εαυτό μας. Είναι θέμα του να αισθανόμαστε και να δείχνουμε καλά. Κυρίως, όμως, το να είσαι κυρία σημαίνει ότι πράττεις το καλό: ξέρεις πώς να ζεις πλούσια (με αυτά που έχεις, ακόμα και αν είναι λίγα), να εκτιμάς τους φίλους σου, να κάνεις καλά τη δουλειά σου και να βοηθάς αυτούς που δεν έχουν τόσα όσα εσύ.

  Αυτή είναι η τέχνη του να είσαι κυρία.