Είναι πολύ εύκολο σ' αυτόν τον εγωιστικό κόσμο που ζούμε, όπου συνήθως δε βλέπουμε παρά μόνο τον εαυτό μας και τον πολύ στενό μας οικογενειακό μας κύκλο, να προσπερνάμε ανθρώπους που διευκολύνουν την καθημερινότητά μας και παρόλαυτα, τους θεωρούμε δεδομένους. Μιλάω για ανθρώπους που μπορεί να συναντάμε κάθε μέρα, κι όμως να μην τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία: τον υπάλληλο στην καφετέρια απ' όπου αγοράζουμε καφέ ή τον καφετζή που μας τον φέρνει στο γραφείο. Τον κουλουρτζή από τον οποίο αγοράζουμε συνήθως το πρωινό μας κολατσιό (κουλούρι Θεσσαλονίκης κατά προτιμήση!) ή τον υπάλληλο που διεκπαιραιώνει τα μικροθελήματα και τις εξωτερικές δουλειές στο γραφείο μας.
Το να θεωρούμε τους άλλους δεδομένους, αν και πολύ συνηθισμένο, δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να μας χαρακτηρίζει. Αντίθετα, οι προσπάθειες που κάνει ο καθένας από μας, από το πόστο του, θα πρέπει να αναγνωρίζονται. Για το λόγο αυτό, με κάθε άνρθωπο που γνωριζόμαστε και ερχόμαστε σε επαφή, ιδιαίτερα καθημερινή, προσπαθούμε να είμαστε ευγενικοί και σκεφτόμαστε την (μεγάλη ή μικρή) προσφορά του καθενός στην καθημερινή συμβίωση και πραγματικότητα. Θεωρούμε ότι η αναγνώριση αυτή θα γίνει και από τους άλλους στο πρόσωπό μας, για αυτό που οι ίδιοι εμείς προσφέρπυμε από τη θέση που βρισκόμαστε.
Με το "ευχαριστώ" και το "παρακαλώ" μπορούμε να υπερβάλλουμε. Κανείς ποτέ δεν παρεξηγήθηκε από τις λέξεις αυτές, ακόμα κι αν επαναλαμβάνονται. Αντίθετα, αισθάνεται πολύ όμορφα. Αισθάνεται ότι κάποιος αναγνωρίζει την προσπάθειά του, τη δουλειά του, το χρόνο που αφιέρωσε για να κάνει κάτι. Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο (ή αν φαίνεται, αξίζει η προσπάθεια και η επιμονή) να αρχίζουμε ή να τελειώνουμε την κάθε φράση μας με ένα "παρακαλώ" ή "σας/σε παρακαλώ" αντί του απλού "θα ήθελα". Δεν κοστίζει τίποτε παραπάνω απ'ότι το χρόνο που χρειάζεται για να προφερθεί από τα χείλη μας και έχει ως αντάλλαγμα, συνήθως, ένα βλέμμα ικανοποίησης από αυτόν που το δέχεται, ακόμα και ένα χαμόγελο ανταπόδοσης, που αξίζει πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου